Jayson is 2 jaar en 5 maanden oud, en eet amper vast. Hij drinkt zijn voeding vooral omdat vloeibaar beter gaat. Pas toen hij 10 maanden oud was ontdekten we dat hij slikangst had. Hij had tot dan toe nog nooit iets vast gegeten en die ene middag slikte hij per ongeluk een stukje banaan door. Een klein, zacht, geplet stukje. De paniek die ik in zijn ogen zag en het geschreeuw dat er direct daarna uit hem kwam, heb ik daarna nooit weer gezien. Het was bizar. Ook gaf hij vrijwel iedere dag- en nacht meerdere keren over en leek er geen eind aan te komen.
Sinds dat moment begon onze zoektocht naar Jayson leren eten, zijn angst erachter en oplossingen ervoor.
Hoe het begon, met enorme hoeveelheden kotsen
Jayson kotste altijd veel. Maar als jonge moeder had ik geen enkel idee van normaal. Op het CB gaven ze aan dat een beetje melk teruggeven normaal was. Als ik dan vertelde dat hij echt veel overgaf, dag en nacht, met en zonder aanleiding, gaven ze aan dat ook dat normaal is. Dat hij gewoon een beetje moest wennen.
Verder groeide hij wel goed hoewel hij aan de lichte kant van de curve was en was hij hartstikke vrolijk, dus we zochten er niets achter.
Het overgeven werd steeds erger. Zo erg dat hij vanaf ongeveer een half jaar oud vrijwel iedere dag 2-3 keer overgaf, veel overgaf. Daarvoor gaf hij ook vele keren per week over maar pas vanaf een half jaar begon het op te vallen. We hadden 3-dubbele hoeveelheden beddengoed welke we iedere 2 dagen allemaal moesten wassen, er ging geen avond en nacht voorbij zonder dat alles zo ondergekotst werd dat zijn bed, mijn dekbed dat aan de kant van zijn bed hing, de grond en hijzelf er volledig onder zaten.
John zei toevallig vorige week tegen me, toen we in de hal stonden - de 'kots-hal' waar we, als we Jayson al kotsend uit bed haalden, op de grond zetten terwijl 1 van ons hem vasthield zodat hij niet omviel tijdens het overgeven: "Ik zie nog zo voor me dat Jayson hier iedere keer stond over te geven zoals in cartoons, waarbij de kots er uitspuit tegen de muur aan."
We bleven aangeven dat het serieuze hoeveelheden kots waren, dat het kwam door te hard lachen, te hard huilen, te hard hoesten of gewoon zomaar terwijl hij sliep en kotsend wakker werd. Maar 'een beetje kotsen was normaal'. En wij wisten nog altijd echt niet beter, en legden ons er bij neer. Zo lang hij gezond en fit was, zou het wel goed zijn.
Tot dus dat ene moment aan tafel, waar de paniek bij Jayson uitbrak.
Toen we de slikangst ontdekten
Vanaf 6 maanden gaven we Jayson oefenhapjes. Hij likte wel eens aan dingen, maar dat was het. Interesse had hij er geenszins in. Hij keek er niet naar, greep er niet naar. Pas nu we Harvey als vergelijking hebben, zien we hoe afwijkend Jayson zijn eetgedrag al vanaf het begin is geweest. Harvey greep vanmorgen nog komkommer, aardbei en banaan uit m'n hand, en net leek hij ook vastberaden m'n broodje met pindakaas op te eten. Hoewel hij nog geen vaste voeding krijgt, is de interesse er zeer zeker. Totaal onbekend terrein voor ons, ondanks dat hij onze 2e zoon is.
Pas nu ik bij Harvey zie wat 'een beetje melk teruggeven' inhoudt, zie ik hoe enorm veel Jayson heeft moeten verdragen op gebied van overgeven. Harvey heeft tot nu toe 2-3x 'echt' overgegeven en enkele keren melk teruggegeven. Dat ik bij Jayson oprecht dacht dat zijn hoeveelheden overgeven 'normaal' konden zijn, begrijp ik eigenlijk niet. Maar als er maar vaak genoeg door 'experts' herhaald wordt dat iets normaal is, ga je het geloven, schijnbaar.
Harvey is nu 5 maanden oud, Jayson is 2 jaar en 5 maanden oud. Het is geen overdrijving dat Harvey nu al meer interesse in eten getoond heeft dan Jayson zijn hele leven tot nu toe.
Het viel ons niet perse op dat Jayson nooit iets doorslikte. Met 6 maanden begon het oefenen immers, dus de verwachting dat er echt iets in ging, was er niet. We namen hem gewoon mee in de eetrituelen, eten maken, tafel dekken, samen eten. Hij hield stukjes bloemkool vast of pakte andere stukjes groente. Hij ontdekte het wel, maar met zijn handen, hooguit eens met zijn tong.
Met 10 maanden had hij nog nooit iets vasts gegeten. Op een bepaald punt rond een maand of 8, zijn we gaan proberen met olvarit potjes, om te kijken of dat werkte voor hem. Het feit dat we toen hij ongeveer 18 maanden oud was we zeer enthousiast een bericht in de groepsapp zetten dat Jayson voor het aller eerst ooit een heel potje olvarit had gegeten, laat zien hoe dat verliep vanaf die 8 maanden oud... Als je er 11 maanden over doet voor er eens een keer 1 heel (zo'n klein) potje ingaat en dat direct leidt tot enthousiaste berichten van de gehele familie als 'wauw! wat goed!' weet je genoeg ;)
Zo ging het er aan toe thuis
4 augustus 2022: Kotsen, zoals iedere dag vele keren, dit op de foto is een hele kleine hoeveelheid van wat er daarna nog volgde.
15 augustus, 1 jaar en 4 maanden oud: Naar de huisarts
19 augustus 2022, Jayson is 1 jaar en 4 maanden oud
Voor het eerst een half knijpzakje leeg:
7 juli 2023 - Jayson is 2 jaar en 2 maanden oud:
Ondanks dat hij niets at, boden we wel steeds vaste voeding aan. Tegelijkertijd kreeg hij nog borstvoeding, daar groeide hij op. Op een bepaald punt dachten we dat hij misschien 'meer honger moest hebben' om te leren eten. We hebben zelfs 2x een dag in die periode zijn borstvoeding flink teruggeschroefd, zodat hij wel honger moest hebben. Maar ook dat zorgde niet voor eten. Hij at gewoon niet. Punt.
Op die betreffende dag zaten we aan tafel met z'n drieën. Jayson zat weer wat te spelen met z'n eten. Ik probeerde een hapje banaan via een lepeltje te geven. Voor het eerst tot dan toe slikte hij het door. Hij schrok zo enorm erg, raakte zo in paniek, dat duidelijk was dat er meer was dan 'niet willen eten'.
We gingen langs de huisarts die fysiek zaken uitsloot en stuurde door naar een logopedist om te helpen met leren eten. Ze was er ergens rond 10-11 maanden en gaf aan dat het helemaal niet erg is dat hij nog niet vast af. Dat er wel meer kinderen zijn die dat pas laat oppikken. Dus enerzijds voelden we ons gerustgesteld. Maar anderzijds stopten we (weer) met aangeven hoe vreemd het eten ging en hoe erg hij overgaf - want ook dat deed hij nog steeds dagelijks.
De logopedist hielp ons heel goed, maar het haalde niets uit. We hebben meerdere sessies gehad, tot het punt kwam dat zei heel eerlijk tegen me zei 'ik heb niets meer om nog te proberen of doen met hem'. Alle soorten lepeltjes, houdingen, voedingen, kauw-lepeltjes/borsteltjes, spelletjes, vingers-in-de-wang-met-voeding, etc. hebben we gedaan. We dachten dat hij wellicht te gevoelig was in zijn mond/keel waardoor het overgeven ook zo snel getriggerd werd.
Maar uiteindelijk, bleek dat het ook niet te zijn.
De grote impact die het maakte
Vooral het vele overgeven heeft bij nader inzien, toen het rond zijn 2 jaar en 3 maanden oude leeftijd gestopt is, enorme impact gemaakt.
Jayson zegt nog heel vaak als hij gewoon hoest 'oh oh, Jayson overgeven'. John en ik hebben de eerste weken na heel plotseling herstel - waar ik zo over vertel - bij ieder kuchje in bed rechtop gezeten. Tijdens iedere lachbui of huilbui de handdoeken al op de grond gelegd.
Als je kind zo veel en zo vaak per dag en nacht overgeeft, ga je er naar leven. Dat is heel bizar, zien we nu.
Ook aan tafel bleek de impact van de eerste 2 jaar enorm. Heel langzaam aan ging Jayson namelijk soms enkele hapjes eten. Dan moet je denken aan 2-3 baby-lepeltjes met rijst of ei, andere dingen deed hij niet. 9 van de 10 keer was dat 2e of 3e hapje overkill, verslikte hij zich ietsje en kotste alle flessen van alle uren ervoor weer uit.
We hebben alle drie meerdere weken nodig gehad om niet meer te leven naar het constante overgeven.
Hoe we van de slik angst afkwamen
Rond 14 maanden oud kwam ik in contact met Tabine Zoethout. We hadden alle gewone reguliere dingen gedaan en niets leek echt te werken. Tabine doet zielsreadingen. Ik zal daar nu niet verder op ingaan behalve dat zij contact kan maken met je onderbewuste, ook met dat van kinderen die nog niet kunnen praten. Zij kwam in contact met Jayson die haar op onbewust niveau vertelde dat hij in een vorig leven gestikt en gestorven was tijdens het eten. En dat hij dat meegenomen had in een diepe laag van zijn bewustzijn. In zijn onderbewuste speelde bij iedere poging tot eten, de angst om weer te stikken en sterven.
Tabine vertelde Jayson, ook op onderbewust niveau, dat dat niet nodig was en legde hem uit hoe het zat, dat eten iets heel leuks is en dat zijn angst niet van hem is en hij dat los mag laten.
Wij geloven beide sterk in zaken als dit. Maar ook voor iedereen om ons heen die er niks mee had en niet in geloofde, werd verbaasd. Want niet lang na de sessie met Tabine, is Jayson gaan experimenteren met voeding. Hij ging stukjes doorslikken, ging hapjes proeven, ging op de opvang wat meer mee doen. Nog altijd zeer kleine hoeveelheden en maar heel zelden, want 4 van de 7 dagen at hij helemaal niets en de overige 3 dagen at hij minimale hoeveelheden. Soms had hij een uitschieter en at hij ineens 'veel'. Voor zijn doen dan.
Toen hij op de opvang een keer een heel broodje had gegeten EN een cracker, wisten we niet wat ons overkwam. Hij was toen denk ik net naar de hogere groep gegaan daar, en zo 'veel' had hij nog nooit in 1 maaltijd gegeten.
Ineens, stap voor stap, durfde hij ietsje meer.
Een voorbeeld eetdag op 2 jaar en 5 maanden leeftijd
Nu zou ik graag vertellen dat we op 2 jaar en 5 maanden oud een kind hebben dat alles eet, maar dat is geenszins zo. Ter indicatie wat hij gister heeft gegeten: 1/3e gekookt ei, 1 plakje brood met pindakaas waar we letterlijk anderhalf uur over deden, 5 druiven en gekauwd op 1 dropje welke hij daarna op de grond uitspuugde (niet kotsen, gewoon uitspugen). En dit is dan een goede dag qua eten. Vandaag, het is nu 11.53 uur, heeft hij 7 druiven gehad en verder niets.
Hij houdt wel van veel smaken en vloeibaar gaat goed, dus gelukkig kunnen we het tegenwoordig prima redden met groentesap, smoothies en hier en daar een dag met wat meer vaste voeding. Hij groeit goed en krijgt dankzij al het vloeibare alle voedingsstoffen binnen. Wel vullen we aan met pro-biotica en omega-3 sinds enkele maanden.
Al met al eet hij nog altijd meestal niet. Maar soms wel. Wel is zijn slikangst sinds die sessie met Tabine 100% verdwenen en durft hij wel te eten.
Afgekomen van kotsen door NEI
Het overgeven bleef echter nog steeds aanwezig. Tot aan 2 jaar oud in de genoemde extreme hoeveelheden. Rond 2 jaar en 2 maanden oud heb ik een NEI sessie voor hem gedaan, vertel ik ook ooit wel wat meer over. Tijdens NEI wordt er gekeken naar overtuigingen, patronen en ervaringen uit dit leven en ook weer vorige levens of voorouderlijke zaken. Uit de NEI sessie kwam naar voren dat hij een bepaalde boodschap vanuit mijn oma (zijn overgroot oma) moest doorgeven maar wat zich zeer onhandig uitte in de vorm van kotsen. Tijdens die sessie heeft mijn oma kunnen zeggen wat ze moest zeggen. Jayson gaf aan, op onderbewust level tegen de NEI therapeute, dat hij 3 weken nodig zou hebben om dit te integreren en te stoppen met kotsen.
Het kotsen bleef gewoon onveranderd doorgaan. De bank werd ondergekotst nadat hij hard moest hoesten. Zijn bed verschoonden we nog steeds meerdere keren per week door het overgeven. Tijdens het diner werd alles uitgekotst. Niets leek anders. Tot er ineens een dag was dat hij enorm hard moest huilen, hij had per ongeluk de fruitschaal kapot laten vallen en was enorm geschrokken. Zo hard huilen leidde in het verleden 100% van de tijd tot overgeven. Behalve deze dag. Ik weet nog dat ik - zoals zo vaak - in mn hoofd keihard wenste dat er niet weer alles uit zou komen. En toen dat ook werkelijk niet gebeurde, wist ik oprecht niet wat er gebeurde. Toen later die dag een harde hoestbui EN een keer verslikken ook niet leidden tot overgeven, ging ik eens kijken wanneer we die NEI sessie eigenlijk gehad hadden.
Op de dag af 3 weken geleden... Exact de tijd die nodig was om er volgens Jayson zelf vanaf te komen.
Sinds dat moment heeft hij nog 4x een hele kleine hoeveelheid overgegeven. Dat weet ik omdat ik zo vol ongeloof zat dat ik het nog weken lang heb bijgehouden in een dagboekje haha.
Sinds die NEI sessie is het kotsen voorbij. Ondertussen 3 maanden. 3 maanden waarin niet is overgegeven, tegenover 2 jaar en 2 maanden waarin dagelijks 2-3+ keer overgeven regel was ipv uitzondering. Je kunt je wellicht enigszins indenken dat dat niet-normaal-fijn is!
Ondertussen anderhalve maand geleden heb ik al het extra beddengoed en de enorme hoeveelheden hydrofiele doeken naar boven gebracht. Ze zijn niet meer nodig. Dat is zo bizar!
Stap voor stap vooruit
Ik las pas geleden dat ook voor eten een bepaalde 'window' is waarin ze dit het beste leren en dat het daarna moeilijk is. Zoals het voor kinderen in de eerste jaren heel makkelijk is om talen te leren maar als je die jaren niet leert spreken, of een andere taal dan later nodig is, het na deze window een heel stuk moeilijker is. In geval van muziek en ritme zelfs zo erg dat als ze dat niet leren voor een bepaalde leeftijd, ze als volwassene niet - en nooit - in staat zijn ritme te horen.
Zo'n periode schijnt er ook voor 'leren eten' te zijn. En die periode zijn we al ver voorbij. Dat is niet gezegd dat eten nooit normaal zal gaan worden, maar de kans dat het nog heel lang heel moeizaam en afwijkend blijft, is zeer aannemelijk.
We krijgen vaak de opmerking "Maar gelukkig ziet hij er goed uit!"
En dat is zo, dat is fijn.
Toch is en blijft het, ondanks dat we er een goed ritme in gevonden hebben, vervelend.
Want liever zouden we willen dat hij 'gewoon' mee eet.
Tegenwoordig zijn de eet-dagen ongeveer zo:
Dan drinkt hij 200-400ml vers geperst groentesap, 200-400ml smoothie met veel groente + een banaan en bevroren bessen. Ongeveer 1-2x per week eet hij een half ei. Ongeveer 1-2 keer per week 1/2e tot 3/4e plak brood. Ongeveer 1x per week een stukje cracker. En 2-3 keer per week eet hij enkele happen avond eten mee. Als hij naast groentesap en smoothie echt niks vasts eet - wat nog altijd veel dagen per week is - krijgt hij nutrilon erbij. Het is simpelweg een gedoe, en dat is niet fijn. Ook al is het fijn dat hij fit is, goed groeit en zeer goed ontwikkelt.
Ook op latere leeftijd hebben we nog enkele keren gedaan dat hij niks extra's dronk en niks vloeibaars at (smoothie oid) zodat hij enorme honger had. We hoopten daarmee de cirkel van niet-eten te doorbreken. Het enige dat er gebeurde is dat hij simpelweg niet at.
Het blijft een zoektocht. Maar het feit dat de angst en het overgeven volledig weg zijn, is voor ons het aller belangrijkste. Gelukkig is er vloeibaar ook echt alles te maken. En die dagen dat hij wel semi-normaal eet, die zijn mooi meegenomen.
